• مرگ ديگران

در اين چند هفته‌ای که گذشت حال خوشی نداشتم.‌ «خواندن» چند خبر مرگ هم بر آن افزود. نخستين خبر دو سه هفته‌ پيش بود، وقتی آن «داستان هولناک» را خواندم. و البته اين اولين بار نبود که چنين داستانی می‌شنيدم يا می‌خواندم. بعد از ۵۷ ديگر از اين چيزها فراوان بوده است و فراوان شنيده‌ام و خوانده‌ام! دختر خانم دانشجو - دکتر ۲۷ ساله‌ای خودکشی کرد يا کشته شد! در همان روزها باز خبری خواندم درباره‌ی مرگ يکی از دانشجويان دکترای علوم اجتماعی دانشگاه تهران، در حادثه‌ی رانندگی، مرحوم دکتر يحيی امامی، که ۳۸ سال بيشتر نداشت. و سرانجام، مرگ شاعر، دکتر قيصر امين‌پور، در ۴۸ سالگی، آن هم به‌واسطه‌ی عوارض ناشی از يک حادثه‌ی رانندگی در ۸ سال پيش. دکتر ناصر فکوهی در مراسمی که برای مرحوم امامی برپا شده بود از دلالتهای انسان‌شناختی مرگ بحث کرده است: ديالکتيک مرگ و فراموشی. اما مرگ وجهی ديگر نيز دارد: يادآوری. «مرگ ديگری» می‌تواند «يادآور» مرگ خود ما باشد. شايد اولين بهت ما از شنيدن خبر مرگ هرکسی همين باشد: او مرد. من هم می‌ميرم. و اين آدم را اندوهگين می‌کند. با خود می‌گويد چه سود از همه‌ی اين کوششها و رنجها. چه باقی می‌ماند؟ هربار که کسی می‌میرد، می‌توان پرسيد: چه بُرد و چه به جا گذاشت؟ من هربار که به یاد مرگ می‌افتم تنها این سؤال را از خودم می‌کنم. اما راستی وقتی به مرگ این سه تن که از حیث سنی فاصله‌ای به تقریب ده ساله با يکديگر دارند می‌نگرم، بیشتر درباره‌ی سرنوشت نسل فرهیخته‌ای نگران می‌شوم که در این سرزمین زندگی می‌کند. هر سه تن جان خود را بر اثر «تصادف» از دست داده‌اند. دست تصادف یکی را صبحگاه با مأموران منکراتی رو به رو می‌کند و به مسلخ می‌کشاند و ديگری را بی‌احتیاطی رانندگان به سوی مرگ سریع یا مرگ تدریجی می‌راند. آيا بهای مرگ و زندگی ما همين است که به تصادف زنده باشيم و به تصادف بميريم؟

پ.ن. سایت مرا «بلاگ‌رولینگ» مدتی است که پينگ نمی‌کند. کسی می‌داند چرا؟